ଓଲିଉଡ଼ରେ କି ପାଲା ଚାଲିଛି ?

ଓଲିଉଡ଼ ଏବେ ବାୟା ହେଇଯାଇଛି  । ଅଭିନୟର ଦକ୍ଷତା, ଭଲ କାହାଣୀ, ସଂଳାପ, ସୁଟିଂ, ସ୍କ୍ରିନ ପ୍ଳେ ଆଦି ବୃଦ୍ଧି କରିବା ବଦଳରେ ଏବେ କାଦୁଅ ଫିଙ୍ଗା ଚାଲିଛି  । ବିଶେଷକରି ଅଭିନେତା ଅଭିନେତ୍ରୀ, ପ୍ରଯୋଜକ, ନିର୍ଦ୍ଦେଶକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କଳି ଦିନକୁ ଦିନ ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଛି  । ସାଉଥର ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ସିନେମା ଯେତିକି ରୋଜଗାର କରୁଛି ଆମ ସବୁ ସିନେମା ବି ସେତିକି ରୋଜଗାର କରିପାରିନାହିଁ  । ଅବଶ୍ୟ ଏଥିପାଇଁ ଆମେ କେବଳ ଓଲିଉଡ଼ ଇଣ୍ଡଷ୍ଟ୍ରିକୁ ଦାୟୀ କରିପାରିବାନି  । ଆମ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକମାନଙ୍କ ମାନସିକତାକୁ ବି ପରଖିବା ଦରକାର  । ସାଉଥ ଭଳି ଆମ ଲୋକମାନେ ସିନେମା ପ୍ରିୟ ନୁହଁନ୍ତି  । ଟଙ୍କା ଦେଇ ସିନେମା ଦେଖିବାରେ ସେମିତି ଆଗ୍ରହ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ  । ଓଡ଼ିଶାରେ ହିନ୍ଦୀ ସିନେମା ବି ଚାଲେନି  । କଟକ, ଭୁବନେଶ୍ୱର, ବ୍ରହ୍ମପୁର ଭଳି ସହରକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ, ଅନ୍ୟ ସିନେମା ହଲରେ ଗହଳି ଚହଳି ବି ଲାଗେନି  । ବଡ଼ ବଡ଼ ଷ୍ଟାରଙ୍କ ସିନେମାକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ ସିନେପଲିସରେ ସିଟ ବି ଫୁଲ୍‌ ହୋଇନଥାଏ  । ଯେଉଁଥିପାଇଁ ସେମାନେ ଟିକେଟ ଦାମ ୨୦୦ରୁ ହଜାରେ ଟଙ୍କା କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି  । କେତେକ ଯୁକ୍ତି ବାଢ଼ନ୍ତି, ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ ସିନେମା ହଲ୍‌ ନାହିଁ  । ସେଥିପାଇଁ ଓଡ଼ିଆ ସିନେମା ଚାଲୁନି  । ଏହା କିଛିମାତ୍ରାରେ ଠିକ୍‌ ହୋଇପାରେ, କିନ୍ତୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ଠିକ ନୁହେଁ  । ଅର୍ଥନୀତିରେ ଚାହିଦା ଅନୁସାରେ ଯୋଗାଣ ହୁଏ  । ଯଦି ସିନେପ୍ରେମୀଙ୍କ ଆଗ୍ରହ ବଢ଼ିବ, ଲୋକେ ସିନେମା ଦେଖିବାକୁ ଚାହିଁବେ ତେବେ  ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଜଣେ ସିନେମା ହଲରେ ନିବେଶ କରିବ  । ଓଡ଼ିଶାର ଅନେକ ହଲ୍‌ ବ୍ୟବସାୟ ଅଭାବରୁ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଛି  । ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ବି ରବି ଟକିଜ, କଳ୍ପନା, କଟକର ନିଶାମଣୀ ଭଳି ହଲ୍‌ ବି ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଛି  । ଭୁବନେଶ୍ୱରର ହଲମାଲିକମାନେ ଆଇନକ୍ସ ସାଙ୍ଗରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରିବାକୁ ନିଜର ଗୁଣାତ୍ମକ ମାନ ବୃଦ୍ଧି କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି  । ସହର ହୋଇଥିବାରୁ ଯୁବବର୍ଗ ହିଁ ସିନେମା ଦେଖିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି  । ଏବେବି ପରିବାରକୁ ନେଇ କ୍ୱଚିତ ଲୋକ ସିନେମା ଦେଖିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି  । କାହିଁକିନା ହଟ୍‌ ସିନ୍‌ ଥିବାରୁ ବାପା ନିଜ ପୁଅ ଝିଅ ସହ ସିନେମା ଦେଖିବାକୁ କୁନ୍ଥୁକୁନ୍ଥୁ ହେଉଛି  । ବଙ୍ଗାଳୀମାନେ ପ୍ରତିବର୍ଷ ବୁଲିବା ପାଇଁ ଯେଭଳି ମାସିକ ବଜେଟ କରନ୍ତି ଠିକ ସେମିତି ସାଉଥରେ ସିନେମା ପାଇଁ ବି ପରିବାର ଲୋକ ବଜେଟ କରନ୍ତି  । ଓଡ଼ିଶାରେ କିନ୍ତୁ ସେଭଳି ପରମ୍ପରା ନାହିଁ  । ଦେଢ଼ ଶ’, ଦୁଇ ଶ’ ଦେଇ ସିନେମା ଦେଖିବା ଅପେକ୍ଷା ଚିକେନ ଭାତ ଖାଇବାକୁ ସେମାନେ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି  । ଏବେ ଯୋଉ ଓଡ଼ିଆ ସିନେମା ଚାଲୁଛି ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି, ତାହା କେବଳ ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ  । ଦିନକୁ ପାଞ୍ଚ ସାତଶହ ଲୋକ ସିନେମା ଦେଖୁଛନ୍ତି  । ଅର୍ଥାତ ଟିକେଟ ଦାମ ଯଦି ୨୦୦ ଟଙ୍କା ହୁଏ ତେବେ ବେପାର ଲକ୍ଷେ ଦେଢ଼ ଲକ୍ଷ ଭିତରେ ସୀମିତ ରହିବ  । ଗୋଟିଏ ସିନେମା ଯଦି ମାସେ ବି ଚାଲେ ତେବେ ଟୋଟାଲ ବ୍ୟବସାୟ ୫୦ ଲକ୍ଷ ଭିତରେ ହିଁ ରହୁଛି । ଥରେ ହିସାବ କରନ୍ତୁ, ଏହି ୫୦ ଲକ୍ଷରୁ ହଲ ମାଲିକର କେତେ ? ପ୍ରଯୋଜକର କେତେ ? ନିର୍ଦ୍ଦେଶକର କେତେ ? ଅଭିନେତାଙ୍କର କେତେ ? ଆମ ଅଭିନେତା ଅଭିନେତ୍ରୀମାନେ ଗୋଟିଏ ସିନେମା ପିଛା ଯେତିକି ପାଆନ୍ତି ସେତିକି ସେମାନଙ୍କର ଜିମ, ସେଲୁନ ଓ ଡ୍ରେସ ପାଇଁ ବି ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ  । ସିନେମା ଅପେକ୍ଷା ସେମାନେ ଷ୍ଟେଜ ସୋ’ରୁ ହିଁ ବେଶୀ ଆୟ କରୁଥିବା ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି  । ଅର୍ଥ ଅଭାବରୁ ବଡ଼ ବଡ଼ ହିରୋମାନେ ବି ସାଉଥର ସାଇଡ଼ ଆକ୍ଟର ଭଳି ଚଳି ପାରୁନାହାନ୍ତି  । ସିନେମା ଇଣ୍ଡଷ୍ଟ୍ରିର କେତେଟା ହିରୋଙ୍କର ୪୦/୫୦ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କିଆ କାର ଅଛି ? କୋଉ ହିରୋର ବଙ୍ଗଳା ଅଛି ? କୋଉ ହିରୋର ଘରେ ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଜିମ୍‌ ଓ ସେଲୁନ ଅଛି ? ଆମ ଜାଣିବାରେ କାହାର ବି ନାହିଁ  । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଅଛି, ସେମାନେ ନିଜ ଖର୍ଚ୍ଚରେ ନୁହଁ, ବରଂ ପରିବାରର ପତିଆରାରୁ ଏହା ହାସଲ କରିଛନ୍ତି କହିଲେ ଭୁଲ ହେବ ନାହିଁ ? ଓଡ଼ିଆ ସିନେମାରେ କିଛି ନାହିଁ ବୋଲି ଯୋଉମାନେ କହୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଆଗ ଭାବନ୍ତୁ, କାହିଁକି ନାହିଁ ? ଏଥିପାଇଁ କ’ଣ ଓଲିଉଡ଼ ସହ ଜଡ଼ିତ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ କେବଳ ଦାୟୀ କି ? ଏଥିପାଇଁ ଓଡ଼ିଆମାନେ ହିଁ ଦାୟୀ  । ମାସକୁ ଯଦି ୫ ଲକ୍ଷ ଓଡ଼ିଆ ସିନେମା ଦେଖିବେ ତେବେ ଯାଇ ଏହି ଓଲିଉଡ଼ ଆଗକୁ ଯାଇପାରିବ  । ଏ କଳାକାର, ଦର୍ଶକଙ୍କ ବାଦୀପାଲା ଚାଲିଲେ ଶେଷରେ ଓଲିଉଡ଼ର ସିଲଭର ସ୍କ୍ରିନରେ କଳଙ୍କି ଲାଗିଲେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବାର ନାହିଁ  ।